भोवतीच्या जगात
आपल्याच मनाच प्रतिबिंब
आपण शोधत रहातो
कसल्याशा नजरेनं...
कधी जगाचा वेध
सारं जग स्वतःमधे सामवून घेत
तर कधी जगाच्या पलिकडे
स्वतःच्याच अस्तित्वाच क्षितीज न्याहाळत....
अशाच तंद्रीच्या वेळी
मनाच अभाळ आशयघन होऊन
भरुन येवू लागतं.जिवाची घालमेल असह्य होते
क्षितीजावर तेव्हा शब्दांची नक्षत्रे फ़ेर धरू लागतात
आणि हलकेच झरू लागतातमनाचे आरस्पानी थेंब ...........
No comments:
Post a Comment